Blog #18 - Eindelijk naar huis! (TPV 5 van 6)

Of ik naar huis mag vandaag is nog maar de vraag. Maarja.. de titel van deze blog verklapt het eigenlijk al dus ik heb goede moed vandaag! Gelukkig begin ik de dag met goed nieuws. Mijn hartklopping zijn verdwenen! Het eruit halen van de picc-lijn heeft dus toch geholpen. Hoe de dag nu ook loopt ik weet eigenlijk bijna zeker dat ik naar huis mag. Wat een heerlijk gevoel.

Inmiddels zijn we een halve dag verder en zit ik hier op het bed met ingepakte koffer en ontslagbrief. De titel van de blog had dus toch gelijk! De arts is tevreden, de cardioloog is tevreden en zelfs het hele darmfalen team geeft groen licht om mij naar huis te sturen. Best wel spannend nog. Hoe gaat het thuis verder met TPV. Ik zal het vanaf nu allemaal zelf moeten doen. Maar als ik het protocol met stappenplan rustig doorlees dan moet het gewoon goed komen.

Mijn zoontje loopt de hoek om en mijn glimlach gaat niet meer van mijn gezicht. Hoe droog hij soms uit de hoek kan komen zegt hij meteen bij binnenkomst: “Kom pap, we gaan.”

Heerlijk toch. Ik hou zo veel van hem. Samen met mijn vrouw en zoon loop ik de afdeling af. Anders dan andere ziekenhuisopnames loop ik nu het ziekenhuis uit vol energie! Normaal zou ik uit een operatie komen of uit een hele zieke toestand waardoor ik met een rolstoel naar buiten wordt gesleept. Om vol energie de deur uit lopen is ook wel eens even lekker.

Het is inmiddels avond en wij zijn omringt door dozen! Inmiddels is de levering van TPV voeding binnengekomen. Wat een enorme bestelling. En dit is nog maar voor een maandje! We hadden al een extra kast aangeschaft waar we spullen in kwijt konden. Toch moet ik meer dan de helft nog naar zolder tillen omdat het niet allemaal in de nieuwe kast past. Achja.. het is maar voor even.

In de avond heb ik ook kennis gemaakt met de thuiszorg. De planning is dat zij iedere week langskomen om de pleister en verlenglijn te vervangen bij het infuus. Dit is niet een hele moeilijke handeling, maar aangezien ik dit niet kan doen met 1 hand is het heel fijn als de thuiszorg verpleging dit kan verzorgen. Mijn vrouw zou deze handeling eventueel kunnen aanleren, maar het blijft een spannend taakje. Als de pleister er eenmaal af gaat dan is de picc-lijn een gevoelig gebied. De lijn kan makkelijk in en uit schuiven en is vatbaar voor bacteriëen. Een taakje wat wij dus liever niet zelf willen doen.

(Op de foto zie mij de eerste avond thuis friet bakken voor mijn kids. Zoals je ziet heb ik heel veel over voor mijn gezin! ;P)

Nou hoor ik je denken. Slaapt die jongen nou thuis met een infuuspaal naast zijn bed? Nou… Gelukkig niet hoor! Ik heb van het ziekenhuis een prachtige fancy rugtas gekregen. Hier past precies een zak TPV voeding en een pomp in. De pomp is vrij compact en heeft een accu die 24 uur mee kan. Ik loop dus gewoon rond met een tas op mijn rug en zit tegelijkertijd aan een infuus. Hoe bizar is dat! Dit hebben de medische menschjes toch weer slim bedacht. Ook hier moet nog wel aan wennen hoor. In de nacht moet ik regelmatig eruit om te plassen. Niet heel gek aangezien er in de nacht 2,5 liter vocht in mijn lichaam stroomt. Met mijn suffe kop stap ik dan uit bed. Ik loop naar de badkamer toe en wordt ineens achterover getrokken! Wat is dat nou weer denk ik nog op dat moment. Hoe dom kun je zijn.. Ik vergeet even dat ik aan een infuus zit. Ojaaaaa! Lekker handig!