Blog #15 - Picc-lijn plaatsen (TPV 2 van 6)

De dag begon al vroeg vandaag. Ik moest mij om 07:00 uur al melden op de afdeling tijdelijke opname in het Radboud UMC. Om 09:00 moest ik naar radiologie om een Picc-lijn te laten plaatsen. In deze blog vertel ik je hoe erg ik hier tegen op zag en dat het uiteindelijk toch wel mee viel. Maar vandaag is het dan officieel. De start van mijn TPV voeding en het beginnen met niet eten.

Het blauwe o.k. jasje ligt al klaar. Het lijkt alsof ik een nieuwe operatie tegemoet ga, maar gelukkig is het wat anders. De picc-lijn wordt geplaatst in de bovenarm. Het is eigenlijk een soort katheter die van je bovenarm door een slagader naar je hart gaat. En dit is nou precies de reden waarom het zo steriel mogelijk moet worden aangebracht. Er ligt namelijk letterlijk een open verbinding van buiten je lichaam naar je hart. Er hoeft maar iets van een bacterie of stofje bij te komen en je hebt al kans om ziek te worden.

Het idee dat er een open verbinding naar je hart op je arm zit stelt mij niet echt gerust. Maargoed. Ik moet er toch aan geloven.

Ik wordt weggereden naar de behandelkamer en begin hem nu toch we even te knijpen! Ga ik er veel van voelen? Wat als dat slangetje nou te ver door schiet in je hart? Allemaal vragen waar je zenuwachtig van kan worden.

Eenmaal aangekomen in de behandelkamer maakte in kennis met 1 van de aardigste medewerkers in het ziekenhuis. Ik weet eerlijk gezegd niet of het artsen, chirurgen of wat dan ook zijn. Wat voor functie heb je eigenlijk als je een picc-lijn plaatst? Het is nou niet echt een operatie zoals ik die ken. Ik blijf ook volledig bij kennis, wat ik op zich we jammer vind. In dit soort situaties schiet de stress bij mij zo omhoog dat ik zoiets heb van breng mij maar even in slaap.

Gelukkig stelde de medewerker die bij mij de picc-lijn ging plaatsen mij meteen gerust. Het komt allemaal goed, het doet geen pijn en het is zo gebeurd. Oke.. meteen al mijn vragen beantwoord! Dat gaat lekker!

Ik wordt op een behandeltafel gelegd met daarboven een ct-scan apparaat. Hiermee kunnen ze direct zien of de lijn op de goede plek zit nabij mijn hart. Mijn arm wordt deels afgeplakt en de medewerkers zijn druk bezig om zichzelf in steriele pakken te hijssen. Ik kan je nu al zeggen. Ze zijn langer bezig met de ruimte steriel schoon te maken dan dat ze de picc-lijn moeten zetten.

Ze zijn er eindelijk klaar voor! De arm wordt eerst bekeken met een echo apparaatje om te zien waar de slagaders zitten. Kennelijk heb je 3 aanprikpunten in je bovenarm zitten. Normaal ben ik enorm slecht te prikken. Zelfs bij de anesthesie met een echo lukt het soms niet. Maar deze vrouw was er binnen 1 sec uit. “Ze zitten hier, hier en hier” zei ze. Oke! Dat was snel gevonden!

De arm wordt verdoofd op de plek waar ze gaan prikken. Ze moeten een klein sneetje maken om een soort buisje te plaatsen waardoor de catheter heen geleid kan worden. Vandaar de verdoving. De prik van verdoving viel mee. Ik denk te vergelijken met de pijn van bloedprikken.

Na de verdoving ging het snel. Ze plaatsen het buisje, stoppen de lijn er in. Even een ct-scan maken om te zien waar de lijn uitkomt. Het zit goed en hoppa! Pleister erop en klaar. Ik stond er serieus van te kijken hoe makkelijk dit ging.

Ik weet nog goed dat ze zei: “Voel je iets van hartkloppingen bij je hart?”. Ik zei: “Ja! Maar dat had ik een uur geleden ook!”

Dit waren gelukkig niet meer dan alleen de zenuwen.

En vervolgens loop je met een slangetje uit je arm. Wat een gek idee is dat eigenlijk. De bedoeling is dat deze lijn lang kan blijven zitten. Volgens mij kan die zelfs een heel jaar blijven zitten als dit nodig is. Gelukkig gaat het er bij mij na een paar maanden weer uit. In de middag wordt de TPV voeding al aangesloten en mag ik niks meer zelf gaan eten. Ik geniet nog maar even van mijn heerlijke lunch. Het eten is trouwens heel goed in het Radboud! Mijn complimenten voor de kok!