Een beetje raar voelt het wel. Een stomazak plakken op je buik terwijl je nog geen stoma hebt? Deze opdracht kreeg ik mee van mijn verpleegkundige om alvast aan het idee te wennen. De stomazak zit op mijn buik. Oke, en nu… vullen met een beetje water was de opdracht. Ik merk meteen al dat het wat begint te trekken aan mijn huid. Het zakje wordt zwaarder met inhoud erin, wat natuurlijk logisch is. Wat ik meteen al merk is dat ik om de minuut even wil voelen of ik lekage heb of niet. De plak die aan het zakje zit plakt goed op de huid, je voelt hem niet irriteren of vervelend zitten. Toch moet ik er nog even op vertrouwen dat de inhoud wel in het zakje blijft zitten!

Ik besluit om de komende paar uur gewoon de dingen te doen die ik normaal ook zou doen. Ik ga de deur uit om onze kleine van het kinderdagverblijf te halen. Op het moment dat ik de deur uitstap kijk ik meteen even naar mijn shirt. Steekt het zakje er niet onderuit? Je ziet eigenlijk wel dat er wat onder je shirt zit. Of tenminste mijn vrouwtje zag het helemaal niet, maar toch ga ik hier over nadenken. Ik stap de auto in en doe mijn gordel om. De gordel valt meteen over het zakje heen. Kan dit kwaad? Geen idee. Ik voel meteen of het zakje niet aan het lekker is, maar dat gebeurt gelukkig niet. Het vertrouwen in mijn stoma materiaal moet er nog wel een beetje komen. Dit ligt niet zo zeer aan het materiaal zelf, maar meer aan wat er steeds in mijn hoofd afspeeld. Je hoort natuurlijk verhalen over de lekkages die je kan gaan krijgen met een stoma. Ook al gebeurt dit echt niet dagelijk, je wilt niet dat dit gebeurt als jij ergens op bezoek bent of ergens rondloopt. Meteen besef ik mij ook dat het misschien verstandig is om een extra zet kleding mee te nemen en wat spullen om alles schoon te kunnen maken. Je denkt er niet zo over na, maar je moet overal rekening mee houden.

Aangekomen bij het kinderdagverblijf staat onze kleine jongen ons op te wachten. Altijd met een vrolijke glimlach. Wat een heerlijk ventje is het toch. Ik til hem op om hem een knuffel te geven. Hij schopt meteen met zijn voetjes tegen het stoma zakje aan. Oops dacht ik! Dat is niet zo handig, gelukkig heb ik nog geen stoma. Maar ik ging toch even voelen of hij niet zou gaan lekken. Dit doe ik natuurlijk even stiekem zodat niemand dit zou zien. Hoe stom ook. Ik dacht van te voren dat ik mij er niet voor zou schamen, maar toch ben je erg oplettend met zo’n zakje op je buik.

Je begrijpt. Ik vind het toch spannender dan ik van te voren gedacht had. Ik heb ook even geoefend om het zakje te legen boven de toilet pot. Je denkt dit is makkelijk te doen, maar valt nog wel tegen! Het zakje kan opengemaakt worden aan de onderkant. Vervolgens loopt de inhoud er uit. Het advies is om dit zitten op het toilet te doen. Het is mij wel gelukt, maar gelukkig zit er maar water in! Ik denk dat die na een paar keer wel steeds makkelijker gaat worden. Het voordeel is straks wel dat ik niet meer naar het toilet hoef te rennen! Tenzij je natuurlijk lekkage heb… We hopen maar dat alles snel gaat wennen en dat de operatie mee valt. Wat nog even op zich laat wachten. Er is een personeels te kort waardoor alle operaties vertraging oplopen… Ik moet dus nog even geduld hebben. Langzaam bouw ik mijn werk af om wat meer rust te hebben. Mijn buikklachten zijn helaas nog elke dag aanwezig. Maar ook dit komt wel weer goed. Het geeft steeds weer de bevestiging dat een operatie nodig is. Ik begin het dus steeds meer te accepteren dat het zo is. We gaan gewoon knocken voor een spoedig herstel!!